Należy rozróżnić wewnątrzwspólnotową dostawę towarów od sprzedaży wysyłkowej (art. 2 pkt. 23 ustawy VAT).

Zasadniczą różnicą jest to, że sprzedaż wysyłkowa dokonywana jest na rzecz odbiorcy w innym państwie UE, który jest konsumentem lub nie jest podatnikiem VAT UE lub nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Sprzedaż wysyłkowa w przeciwieństwie do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) jest opodatkowana w Polsce, jeśli przedsiębiorca nie przekroczył limitu wartości dostaw towaru określonych w przepisach unijnych (lista limitów określona w dalszej części opracowania), a po przekroczeniu limitów jest opodatkowana w państwie trzecim, do którego dokonywana jest dostawa.

Definicja sprzedaży wysyłkowej – co do zasady sprzedaż na rzecz konsumenta lub podmiotów niezgłoszonych do VAT UE lub podmiotów niebędących podatnikami VAT

Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju to dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika VAT lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

a) podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy VAT, lub

b) innego niż wymieniony w lit. a) podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Pojęcie sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju obejmuje sprzedaż towaru przez podatnika polskiego podatku VAT na rzecz konsumenta (osoby fizycznej dokonującej zakupu dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą) lub podmiotu nieposiadającego numeru VAT UE lub podmiotu niebędącego podatnikiem VAT, jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany z Polski na terytorium innego państwa UE, które jest państwem przeznaczenia tego towaru. 

Wobec powyższego należy sprawdzać, czy kontrahent jest aktywnym podatnikiem VAT UE w systemie VIES https://ec.europa.eu/taxation_customs/vies/?locale=pl.

Sprzedaż wysyłkowa – opodatkowanie w państwie wysyłki, czyli w Polsce.

Aby sprzedaż wysyłkowa była opodatkowana w Polsce całkowita wartość towarów[1] wysyłanych lub transportowanych do danego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z Polski, pomniejszona o kwotę podatku, ma być mniejsza lub równa w danym roku od kwoty ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów (limity).

Przekroczenie limitu sprzedaży wysyłkowej

Przekroczenie limitu w bieżącym roku kalendarzowym powoduje konieczność opodatkowania w państwie przeznaczenia danej dostawy towaru (np. w Niemczech). Dotyczy to dostawy, która przekroczyła limit oraz kolejnych dostaw w bieżącym i wszystkich dostaw w następnym roku kalendarzowym, realizowanych w ramach sprzedaży wysyłkowej do klientów z tego państwa członkowskiego.

Limity kwotowe sprzedaży wysyłkowej w 2020 roku kształtują się następująco

Kraj	Limit w euro
Austria	35.000 euro
Belgia	35.000 euro
Bułgaria	70.000 BGN = 35.791 euro
Chorwacja	270.000 HRK = 36.291 euro
Cypr	35.000 euro
Czechy	1.140.000 CZK = 44.873 euro
Dania	280.000 DKK = 37.595 euro
Estonia	35.000 euro
Finlandia	35.000 euro
Francja	35.000 euro
Grecja	35.000 euro
Hiszpania	35.000 euro
Holandia	100.000 euro
Irlandia	35.000 euro
Litwa	35.000 euro
Luksemburg	100.000 euro
Łotwa	35.000 euro
Malta	35.000 euro
Niemcy	100.000 euro
Portugalia	35.000 euro
Rumunia	118.000 RON = 25.305 euro
Słowacja	35.000 euro
Słowenia	35.000 euro
Szwecja	320.000 SEK = 31.390 euro
Węgry	35.000 euro
Wielka Brytania	70.000 GBP = 80.197 euro
Włochy	35.000 euro

 

Towary nieobjęte przepisami o sprzedaży wysyłkowej

 

Regulacje dotyczące opodatkowania sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju nie dotyczą niektórych towarów takich jak:

– nowe środki transportu,

– towary instalowane lub montowane przez dostawcę lub przez podmiot działający na jego rzecz,

– wyroby akcyzowe zharmonizowane,

– towary używane, dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie oraz antyki, nabyte uprzednio w celu odprzedaży, w przypadku gdy podstawą opodatkowania jest marża.

Dokumentowanie sprzedaży wysyłkowej – art. 23 ust. 14 i 15 ustawy VAT

Warunkiem uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest otrzymanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, następujących dokumentów

1) dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju,

2) dokumentów potwierdzających odbiór towarów poza terytorium kraju.

Gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy w kraju przeznaczenia, mogą być to również inne dokumenty otrzymywane przez podatnika w tego rodzaju dostawie towarów, w szczególności:

1) korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2) dokument potwierdzający zapłatę za towar.

Jeżeli powyższy warunek nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy VAT, za dany okres rozliczeniowy. W tym przypadku podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy jako dostawę towarów na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy podatnik nie otrzymał dokumentów wskazujących, że wystąpiła dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Dokumenty, o których mowa w art. 23 ust. 14 pkt 1-3 ustawy nie wskazują jednoznacznie, jakie dokumenty muszą potwierdzać fakt dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia. W treści art. 23 ust. 14 pkt 3 ustawy odwołano się ogólnie do dokumentów potwierdzających odbiór towarów poza terytorium kraju – nie wskazując o jaki dokument konkretnie chodzi. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesyłanemu np. w formie elektronicznej, skanem czy faxem. Dla uznania dostawy towarów dokonanej w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia nie jest konieczne posiadanie dokumentów, o których mowa w art. 23 ust. 14 i 15 ustawy w formie papierowej, wystarczająca jest wersja elektroniczna (w formie pliku PDF) posiadanego dokumentu. Przy czym, treść tego dokumentu musi potwierdzać fakt dostarczenia towarów nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych towarów – tak interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0111-KDIB3-2.4012.333.2017.1.EJ.

Faktury za sprzedaż wysyłkową

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 2 ustawy VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju. Sprzedaż wysyłkowa, która podlega opodatkowaniu w Polsce, każdorazowo musi zostać udokumentowana fakturą. Ustawa o VAT nie wprowadza szczególnych wymogów, co do informacji, jakie powinny zostać podane na fakturze dokumentującej sprzedaż wysyłkową. Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 6 ustawy o VAT faktura dokumentująca sprzedaż wysyłkową z lub na terytorium kraju nie może zostać wystawiona, jako tzw. faktura uproszczona, czyli niezawierająca niektórych danych.

***

Dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w 2020 r. – opodatkowanie WDT stawką 0%

Dowodami WDT na podstawie rozporządzenia wykonawczego Rady nr 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. mogą być:

Grupa A dowodów – dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak:

1. podpisany list przewozowy CMR,
2. konosament,
3. faktura za towarowy przewóz lotniczy lub
4. faktura od przewoźnika towarów.

Grupa B dowodów:

1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwier­dzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Sprzedawca powinien posiadać co najmniej dwa dowody z grupy A lub jeden dowód z grupy A oraz jeden dowód z grupy B.

Szczegółowe informacje mogą Państwo uzyskać w ramach doradztwa Kancelarii ECO LEGAL pod adresem kancelaria@ecolegal.pl

Justyna Zyga-Kisieliński

Radca prawny